Veerle Rood || 1761686||
Premisse:
Het verhaal over Evi bleek het verhaal over mijzelf en duizenden andere studenten. Dus waarom stil blijven? Een representatieve video over eenzaamheid onder studenten.
Synopsis:
In de tweede week van Seminar gingen mijn vingers vliegensvlug over de toetsen van mijn toetsenbord. Ik was een verhaal aan het schrijven. Over een willekeurig onderwerp dacht ik toen. Maar later begreep ik pas beter wat het onderwerp te maken had met mijzelf.
Mijn verhaal gaat over Evi die zich eenzaam voelt in de situatie waar de wereld zich in bevind, de corona-crisis. Natuurlijk had Evi ook zo Veerle kunnen zijn. Ik dacht dat ik gewoon een voor de hand liggend onderwerp had. Maar tijdens seminar kwam ik erachter dat corona flink veel impact heeft op wie ik ben als persoon, in negatieve zin. Als student zit ik in een belangrijke fase van mijn leven. Corona neemt daarvan een groot deel in beslag, terwijl we doen alsof het iets is wat even een onderbreking van het normale is. Ik kan er eigenlijk slecht tegen. En ik merk dat ik niet de enige ben. Dus na weken een verhaal vertalen naar andere media-uitingen kwam ik erachter dat dat niet het juiste uitgangspunt was. Ik moest het verhaal van Evi, mijzelf en circa 303.000 andere studenten verspreiden, er aandacht voor vragen en herkenning opwekken. Dus: bekijk mijn video.
WEEK 1:
In week een begon ik met het thema storytelling. Ik wist dat ik een verhaal wilde vertellen via print, een boek. In week één was mijn hoofdvraag: hoe werkt een boek? En ik had de volgende deel vragen: Hoe schrijf je een goed verhaal? Hoe geef je het binnenwerk vorm? Wat maakt een omslag aantrekkelijk? Ik wilde een cover van een boek maken, het binnenwerk vormgeven en misschien nog een boektrailer maken.
In week 1 heb ik gelijk onderzoek gedaan naar het binnenwerk en coveromslagen van boeken. Ik keek naar al mijn eigen favorieten en selecteerde wat ik goed en niet goed vond aan die covers en welke aspecten ik zelf zou gebruiken in een eigen ontwerp.
Voor het onderzoek naar het binnenwerk maakte van oude boeken een soort moodboard. Tijdens het maken van dat moodboard heb ik bestudeerd waar je ‘tabs’ moet plaatsen om bijvoorbeeld een dialoog goed te laten lopen en keek ik waar enters zitten, welk lettertype goed leesbaar is en wat de marges ongeveer zijn. Om alleen maar die losse bladzijdes op een vel te plakken vond ik niet creatief dus heb er leuker moodboard van gemaakt.
Door zo met mijn favoriete boeken en een bij mij geliefd thema (storytelling) bezig te zijn gaf het mij energie en had ik zin om aan dit project te beginnen.
Foto’s iteratie/experimenten:
WEEK 2:
In week twee ging ik aan de slag met mijn eigen verhaal. Het verhaal over Dani, die ik al ooit eerder had geschreven. Ik wilde door met dat boek, mede omdat ik trots ben op dat verhaal en het graag wilde verbeteren maar ook omdat ik dacht dat het te veel tijd zou kosten om een nieuw verhaal te schrijven. Hoofdvraag: Hoe maak ik mijn verhaal over Dani persklaar? Deelvraag: Hoe pas ik mijn onderzoek van week 1 toe op mijn eigen verhaal.
Ik ontwierp dus verschillende iteraties van mijn eigen eerste boekcover. Ik had in InDesign mijn verhaal gezet en maakte een paar bladzijdes persklaar.
Ik concludeerde dat ik in week 2 eigenlijk al klaar was met mijn eerste hoofdvraag; “Hoe werkt een boek”. Ik wist namelijk vrij snel hoe ik een boek moest maken door een ander boek goed te bestuderen. Verder onderzoek was eigenlijk niet nodig. Het verhaal over Dani was klaar.
Doordat ik niet goed had ingeschat hoelang het onderzoek over een boek duurde, moest ik mij focussen op een nieuwe hoofdvraag. Ik wilde in mijn thema storytelling blijven maar wilde ook wel eens andere media gebruiken dan alleen print.
In week twee wilde kijken of het mogelijk was om het verhaal van Dani in andere uitingen te gieten. Ik wilde immers al een boektrailer maken. Maar toen ik mijn verhaal uit ging leggen en ging samenvatten kwam ik erachter dat het verhaal van Dani een veel te complex en ingewikkeld verhaal was om te vertalen.
De feedback was: “Wat als je een nieuw verhaal gaat schrijven? Van maar één of twee A4’tjes lang?”
Foto’s iteratie/experimenten:
WEEK 3:
In week 3 begon ik met het schrijven van een nieuw verhaal. Dit keer ging het over Evi. Een student die zich tijdens de coronavirus lockdown eenzaam voelt. Het verhaal heet Alleenig (zo gespeld in de volkstaal en bij dichters).
Ik schreef een eerste versie van Alleenig en vroeg een ‘echte’ schrijver om feedback. Daarna schreef ik een tweede versie en was de inhoud van mijn verhaal af. Ik gebruikte mijn kennis uit het onderzoek van week 1&2 en maakte Alleenig weer helemaal klaar om te printen. En te binden als boekje. Ik heb gekozen voor een spiegel op de cover omdat Evi in het verhaal ook tegen zichzelf in de spiegel praat.
Foto’s iteratie/experimenten:
WEEK 4:
In week vier begon ik met de eerste uiting van mijn verhaal. Een schilderij. Mijn hoofdvraag:
Hoe vertaal ik mijn verhaal naar een geschilderd beeld.
Ik maakte een mindmap voor mezelf om te kijken waar ik aan dacht bij eenzaamheid en wat ik zou kunnen schilderen. Uiteindelijk kwam ik op het idee om een boom te schilderen omdat die vaak in groepen staan (een bos); dit gaf de eenzaamheid weer. Ik koos ervoor om een bloesemboom te doen zodat dat gelijk stond aan Evi uit mijn verhaal die ook in de bloei van haar leven staat. De boom verliest blaadjes en daarmee wilde ik vertellen dat de boom (Evi) verdrietig is. De donkere achtergrond straalt nog meer somberheid uit.
Foto’s iteratie/experimenten:
WEEK 5:
Ik was trots op mijn schilderij alleen vond ik het misschien iets te abstract ik wilde toch meer focussen op het écht vertalen van mijn verhaal. Hoofdvraag: Hoe vertaal ik mijn verhaal naar een fotografisch beeld.
Ik ging eerst verder het thema eenzaamheid onderzoeken en inspiratie opdoen van andere fotografen. Ik kwam erachter dat veel andere fotografen gebruik maken van beelden van iemand voor het raam (zie moodboard). Toen moest ik gelijk aan de eerste scène denken uit mijn verhaal. Wat als ik die scene letterlijk probeer te fotograferen?
Mijn eerste iteratie straalde alleen nog geen eenzaamheid uit. Ik moest met nabewerking aan de slag. In mijn inspiratie moodboard was veel zwart-wit en heel donker. Daar ben ik ook voor gegaan om dat gevoel van eenzaamheid nog beter over te brengen.
Ik had alleen een probleem: als ik één scene vertaal, dan laat ik de rest helemaal achterwege.
Foto’s iteratie/experimenten:
WEEK 6:
In week 6 heb ik mij gefocust op het date-gedeelte van het verhaal Alleenig. Ik wilde het aspect dat Evi opzoek is naar een leuke jongen er ook nog in terug laten komen. Ik zocht een nieuwe uiting voor dat stukje maakte een Lightbox.
In week 6 was ook de Mini-expo waar ik de volgende feedback kreeg:
Het viel mij op dat het veel suggesties waren voor welke andere uitingen ik dan ook nog kon doen. En dat zette mij aan het denken.
Foto’s iteratie/experimenten:
WEEK 7:
Want waar was ik nou eigenlijk mee bezig? Ik was alleen maar op verschillende manieren mijn verhaal aan het vertalen. Wat was daar nou precies het nut van? Tijdens een feedback sessie viel het woord: tijdverdrijf. Wat ook eigenlijk wel zo was.
Ik ging terug naar het begin: het verhaal wat ik de hele tijd aan het vertalen was. Ik vroeg mij toen af: waarom heb ik dit verhaal geschreven? En waarom heb ik voor dit onderwerp (eenzaamheid) gekozen? Zegt dat misschien iets meer? Is dit blijkbaar een belangrijk onderwerp voor mij?
Ik ging daarover nadenken en kwam op het volgende:
Corona heeft eigenlijk flink veel impact op wie ik ben als persoon. Ik ben een initiatiefrijk en outgoing persoon. Maar in deze omstandigheden (lockdown) ben ik bijna gedwongen totaal iemand anders. Ik ben vaker somber en verdrietig en ook vaak gefrustreerd terwijl ik dat eerst niet was. Deze corona pandemie komt in een cruciale fase van mijn leven, waarin ik volwassen ben maar nog niet al te veel verantwoordelijkheid heb. De leukste van je leven zou je kunnen zeggen. En deze fase? Die kan je niet nog een keer inhalen.
WEEK 8:
Opeens had ik door waarom ik het verhaal van Evi had geschreven. Ik had alleen de afgelopen weken de verkeerde hoofdvraag. Het verhaal vertalen had geen zin. Ik moest het verhaal van Evi verspreiden, er aandacht voor vragen en herkenning opwekken. Want ik ben zeker niet de enige die zich zo voelt.
Dus nu heb ik gekozen om te laten zien wat corona betekent voor mij en mijn generatie. De verplichte lockdown is namelijk niet meer even een dingetje waar we doorheen moeten komen maar ik ben erachter gekomen dat het is echt iets is dat je verandert.
In week acht ben ik dus pas aan de slag gegaan met mijn eindproject.
Ik zat alleen nog te veel met het verhaal van Evi in mijn hoofd. Ik had een video gemaakt die ik uiteindelijk helemaal niet goed vond. Het bracht de juiste boodschap nog niet over.
Bekijk hier dat filmpje: https://youtu.be/-OgDqTcNRCY
Toen liet ik Evi helemaal los. Als ik dit goed wilde doen moest het vanuit mezelf. Maar omdat ik niet de enige ben die me zo voelt, had ik besloten om onder mijn vrienden te turven hoe ze zich voelen. 13 studenten vulde een word Cloud in aan de hand daarvan heb ik een gedicht geschreven die functioneert als tekst onder mijn eindwerk. Een video over mijzelf. Een video over studenten. Een video over studenten die er klaar mee zijn.
Dat filmpje is te zien op mijn schouw. Hier alvast een foto die representatief staat voor mijn eindwerk.
