Na eens goed na te denken over mijn verkregen feedback over mijn schoenendoos installatie die als ware een binnenstebuiten mechaniek hanteerde besloot ik verder te gaan op een ander aspect. Dit omdat ik vast liep in mijn gedachten door te willen denken vanuit iets werkends in plaats van iets uit te proberen en continu aan te kunnen passen. Het creëren van de logica van constante beweging bleek toch veel lastiger dan gedacht.
Door de inspiratiesessie van medestudenten die kwam met een video van Callen Schaub, een jonge artiest die veel werkt met verf en het draaien van zijn instrumenten, kwam ik tot een belangrijk inzicht. In plaats van beweging creëren kon ik ook gaan kijken naar beweging vastleggen. Zo kwam ik er met mijn groepje bijvoorbeeld op om een foto te maken van bewegende mechaniek en hier misschien overheen te schilderen of dat na te maken. Waarom schilderen? Het willen maken van grote beweging stoorde mij in mijn open blik en houding ten opzichte van wat ik kon maken. In vorige projecten als ik wat meer vast liep deed ik ook beroep op het willen schetsen en schilderen, waarbij veel vrijheid in mijn gedachtengang mee gepaard gaat. Op dit moment wilde ik het doen om misschien vanuit een stapje terug zetten een andere weg in kon slaan, eventueel tijdelijk, om het proces van een brede kant te kunnen inzien. Het is natuurlijk leuk om de grenzen op te zoeken van wat je mogelijkheden zijn, want naar mijn mening ligt hier de meeste spanning en kun je het meeste uit jezelf halen. Voor nu wilde ik dus even verbreden in het beeld in mijn hoofd.
Omdat ik het begrip licht toch nog steeds bij me draag omdat ik in veel inspirerende video’s over het universum het vaak over licht gaat, wilde ik mijn schetsen ook graag in het negatief zien. Ik vond dit ook interessant omdat ik het ook al eerder heb gehad over iets van 2 kanten belichten en ik graag het inzicht; “je moet het van de andere kant, dan wel andere visie, gezien hebben om het te snappen.” Dit is toch nog steeds iets wat ik uiteindelijk wil verwerken in mijn werk.
Bij het inplakken van de laatste schetsen (rechtsonder) dacht ik ineens terug aan iets wat ik bij Utrecht Down Under “actuele kunst in de oude bieb” heb gezien.
Felipe van Laar creëert sculpturen waarbij de kwetsbaarheid van architectuur centraal staat, ik vond het erg inspirerend omdat zijn werk een gradatie van verval laat zien en je je daarbij af vraagt: wanneer is het nog architectuur. Het niet afmaken van mijn schets, die ik overigens met een passer wilde maken omdat ik dacht dat het zo beter zou werken met verhoudingen, deed mij ook afvragen of dit dan nog wel onder iets mechanisch valt. Moet het functioneel zijn om onder mechaniek te vallen? Dit roept in mijn hoofd gelijk beelden op over installaties die niet werken. Om nou niet gelijk weer aan iets groots te denken zou ik mij eigenlijk wel willen focussen op één enkel tandwiel en daar uiteindelijk een verhaal mee te vertellen. En dan eigenlijk een tandwiel in verval. Ik heb namelijk 1 jaar bouwkunde gestudeerd aan het Saxion in Enschede dus architectuur spreekt mij ook nog steeds erg aan.
Rob wijst mij vaak op het feit dat ik een maatschappelijke gebeurtenis moet/zou kunnen betrekken om een WTF moment bij mijn publiek te creëren. Vanuit die optiek ben ik gaan nadenken over mogelijke vormen waarin dit zou kunnen. Vanuit gaande van een van mijn eerder ideeën, namelijk een bord dat aan de voorkant 2 of meerdere tandwielen bevatten die van de voorkant niet verbonden lijken, maar dat wel zijn aan de achterkant. Het bekijken van de achterkant geeft je het inzicht dat je 2 kanten van ‘het verhaal’ gezien met hebben om een verbinding tussen iets bloot te kunnen leggen.
Vanuit die 2 kanten wilde ik net als bij het spelletje onderuit een situatie creëren waarbij 2 toeschouwers een aantal keuzes kunnen maken bij een maatschappelijk vraagstuk, maar aan beide kanten staat er iets anders. Zij mogen omstebeurt iets van een knikker een stap verder laten rollen, terwijl ze niet zien wat de andere ziet. De 1 zijn beslissing heeft invloed op de keuzes die de ander kan maken. Dit zou ik dan waarschijnlijk willen koppelen aan een thema rondom het tegengaan van klimaatverandering. Zo krijgt de 1 de kans om regels rondom CO2 uitstoot aan te scherpen voor bedrijven wat er voor zorgt dat de ander niet de keuze kan maken om meer geld te pompen in ontwikkeling van nieuwe technieken, omdat de aanscherping van de regels ervoor heeft gezorgd dat bedrijven buiten Nederland hun zaken gaan doen waardoor er minder belasting binnenkomt.
Een ander idee komt neer op een mechaniek dat niet terug te draaien is, alleen maar verder. Zo zag ik bij Wie is de mol een keer een stukje waarin de kandidaten niet terug mochten lopen na een stap vooruit (dit kregen ze later te horen). Zij kwamen een kamer binnen en zagen een vrijstelling liggen in de eerste doos die ze tegenkwamen en in de andere 3 lagen ook bonussen voor hen. Na een gesprek dat plaats vond voorbij alle dozen moesten zij teruglopen en mochten ze 1 ding meenemen, maar ze mochten geen stap achteruit zetten. Iedereen wilde wel de vrijstelling die in de laatste doos lag, maar eenmaal bij de laatste doos aangekomen was de doos leeg. Door de onomkeerbaarheid van hun beslissing om door te lopen na de 3de doos zaten ze met lege handen.
In de schets linksboven is te zien hoe je op een mechanische wijze ervoor kan zorgen dat het tandwiel niet teruggedraaid kan worden, alleen maar verder met de klok mee. Nu moet ik nog bedenken wat ik dan wil vastleggen aan de voorkant, dus eigenlijk een reden waarom een toeschouwer het tandwiel zou moeten draaien. Op de een of andere manier kom ik toch altijd weer uit op iets rondom het universum als onderliggen thema. Ik krijg ook veel het idee dat ik moet inzoomen, concretiseren, convergeren. Nu ik dit schrijf denk ik aan; je kunt inzoomen tot moleculair niveau, maar licht is ook al een heel klein deeltje. Wat nou als licht niet een golflengte zou zijn maar alleen maar tandwielen die op elkaar aansluiten en draaien, waardoor je het kan waarnemen. Dus ik wil op een metafysische wijze iets vervangen door tandwielen en de logica ervan.
IK KAN NIET KIEZEN
Ik kan wel janken, waarom lukt dit niet? Ik ben gewoon bang dat ik het niet haal met wat ik dan heb liggen dus begin ik maar met iets anders, wat dan ook niet afgemaakt wordt, waardoor ik iets nieuws ga bedenken. VICIEUZE CIRKEL
Hoe ga ik dit doorbreken? Ik ga gewoon kiezen, ik kies een idee en werk dat uit, pitch het aan een expert en mijn docenten en dan kijken we wel weer verder. Ik weet dat ik het kan. Ik moet het idee van een goed werkend eindproduct uit mijn hoofd halen, gewoon doen, en dan zien we wel weer waar ik tegen aan ga lopen. Ik zou het uit kunnen breiden natuurlijk met nieuwe bevindingen maar ik verlies mezelf er snel in, dus ik ga proberen mijzelf er van te behoeden