In het weekend tussen week 3 en 4 heb ik de anekdotescene over Harry, schaatsend bij het meertje opnieuw opgenomen (nu met Corinne i.p.v. Tim aan het woord). Nog steeds als experiment, om de aangeschafte clip-on microfoon te testen. Een wereld van verschil: de audio is gelijk stukken beter.
Op de maandag van lesweek 4 had ik een feedbacksessie met Koen, Nina en Wietske. Hierin liet ik het beeldstijl-experiment en de eerste versie van de documentaire opbouw zien. Hoewel Wietske de opbouw mooi vond, vertelde ze dat hij veel te lang zou worden. Ik maak een korte film, maar met dit plan zou het al 50 minuten (gaf ze als voorbeeld) duren. Zeker als het niet chaotisch mocht worden. Dit komt door de verschillende perspectieven van de zoon van Corinne en de zus van Corinne, de verschillende anekdotes, het dagboek van mijn moeder, de afscheidsbrief… kortom: maak je scope specifieker, keep it simple. De beeldstijl bleek goed, alleen de toevoeging van Harry zijn handschrift was niet duidelijk. Ik vertelde dat ik het font zijn handschrift was, maar Wietske vertelde dat dit niet terug te zien was in het beeld. Groot gelijk had ze, daar had ik niet over nagedacht. Met elkaar hebben we het kort gehad over manieren waarop je dit wel terug zou kunnen laten komen. Dit ga ik later in het project proberen te verwerken, maar dat is nu nog geen prioriteit. Wietske voegde eraan toe dat ik het font zeker mocht gebruiken, ook zonder die herkenning in de documentaire, maar dat het dan niet zoveel toegevoegde waarde heeft. Het kan dan ieder handgeschreven font zijn. Echter, als je daar als maker persoonlijk waarde aan hecht moet je dat vooral doen. Ik vind het wel interessant om later te kijken hoe ik dit op een logische manier terug kan laten komen in de documentaire en het onderdeel kan laten zijn van het verhaal.
De rest van de maandag en dinsdag de hele dag ben ik bezig geweest met het lezen van Corinne haar dagboek, wat zij gedurende het eerste jaar na het overlijden van haar man heeft geschreven (een flink boekwerk dus). Het leek me mooi om dit als scope te nemen en vanuit daar te werken. Ik wil Corinne de geselecteerde stukken (binnen) laten doorlezen (dit dient als omschrijving van het verleden) en op passende locaties (buiten) vertellen hoe ze nu over die onderwerpen denkt. Wat is er verandert? Wat is misschien wel precies hetzelfde gebleven? Dinsdag heb ik de mooiste stukken geselecteerd en ben ik bezig geweest om dit woensdag op de HU te kunnen laten zien aan Wietske. Eenmaal op school bleek dat er geen feedbackmomenten waren, maar wel presentaties voor de hele klas waar de docenten ook bij waren. De docenten en medestudenten zouden na afloop van de presentatie wel feedback geven. Ik was echter niet uitgekozen om te presenteren. Maud was dit wel, maar zij had er helemaal geen zin in. Ik zag mijn kans en vroeg of ik anders mocht presenteren. Zogezegd, zo gedaan. Ik vond dat ik lekker stond te presenteren. Ik heb verteld wat mijn aanpak is geweest (kort samengevat): het bekijken van bestaande documentaires/programma’s, filmen en een beeldstijl maken en een opbouw maken die niet geschikt bleek. Vervolgens heb ik wel de beeldstijl laten zien en heb ik de nieuwe opbouw, vanuit het dagboek van Corinne, laten zien. Gelijk was iedereen erg enthousiast en ook Wietske gaf aan dit een veel specifiekere, duidelijkere aanpak te vinden. Ik vroeg of het verstandig was om de door mij geselecteerde stukjes dagboektekst over te typen en te printen, om de leesbaarheid te verhogen voor Corinne. Ik wil namelijk dat Corinne het voor de eerste keer voorleest en ik dat op film te pakken heb. In het dagboek staan was krassen en sterretjes en verwijzingen waardoor het misschien in 1 keer lezen wat stroef gaat. Iedereen vond dit een prima optie. Daarna vroeg ik hoe ik de voorleessetting in beeld zou brengen. Hand-held, met mijn camera op de stabilizer, net als tijdens anekdote scene uit het beeldstijl-experiment? Of juist op een statief, met 2 verschillende camera’s om verschillende hoeken vast te leggen? Of een combinatie van beide? Mij werd geadviseerd om hier lekker mee te gaan experimenteren en dit wordt dan ook de volgende stap in de ontwikkeling van mijn documentaire.