De eerste stap in mijn proces is het bekijken van bestaande documentaires/programma’s geweest, om zo te achterhalen wat ik wel en niet mooi vind. Hieronder staan mijn belangrijkste bevindingen opgesomd:

• In “May Divorce Be With You” (VPRO) wordt geopend met een soort verhaaltje zonder een inleiding. Dit maakt nieuwsgierig en ik vind dat een hele leuke opening. Ook vond ik het in deze documentaire heel mooi hoe de dochter aan de hand van objecten van vroeger (trouwjurk) verhalen/herinneringen ophaalt. Verder werd er individueel gesproken met de vader en de moeder, waarin de dochter/documentairemaakster haar ouders dezelfde vragen stelde. In de montage werd geschakeld tussen de antwoorden van de vader en de moeder en de verschillen en overeenkomsten hierin maakte het heel interessant. Ik zou dit bijvoorbeeld toe kunnen passen door Corinne te vragen hoe ze zich voelde in de periode na de dood van Harry en aan iemand die haar toen veel gezien heeft te vragen hoe diegene Corinne destijds heeft ervaren. Ik vond deze documentaire een te home-made feel hebben. Ik vind documentaires die ik filmisch beter uit zien mooier.
• “Kingdom of Us” (Netflix) beschrijft het verhaal van een groot gezin, waarvan de vader zelfmoord heeft gepleegd. Er wordt hier op een mooie manier gebruik gemaakt van oude beelden, waarop de vader levend nog te zien is. Hoewel ik niet heel veel beelden heb van Harry, zijn er zeker beelden die ik kan gebruiken in de documentaire. Hierbij wil ik wel dat het verhaal duidelijk blijft, want ik Kingdom of Us werd het na verloop van tijd een beetje chaotisch en lastig te volgen. Af en toe hoorde je de documentairemaker een vraag stellen, van achter de camera. Hoewel het niet een standaard interview moet worden en het dus niet continu moet gebeuren, vond ik het niet storend en op een manier juist wel heel mooi en puur.
• Ook heb ik een aantal afleveringen van het BNN-VARA programma “Over mijn lijk” gekeken, waarin presentator Tim Hofman de verhalen van terminale kankerpatiënten vertelt. De wijze waarop hij mensen benadert en vragen stelt vind ik heel eerbiedig en mooi. In interviews worden, op passende moment, oude foto’s laten zien als het over die onderwerpen gaat, wat het heel persoonlijk maakt. De interviews worden afgenomen op locaties die passen bij het verhaal of deze goed ondersteunen: het zijn geen willekeurige locaties en dat geeft een extra dimensie. De interviewshots worden afgewisseld met beelden van de locatie waar het gesprek wordt gehouden, wat het interessant houdt om naar te kijken.
• In “Antonie & Merlijn: 10 jaar later” gaat Merlijn Kamerling opzoek naar verhalen over zijn vader, bekende acteur en zanger, die overleden is door zelfmoord. Hierin wordt wederom gebruik gemaakt van oude beelden, wat ik mooi blijf vinden. Opgegeven moment werden er, na een zwaar/emotioneel gesprek, wat shots van de omgeving en shots waarvan Merlijn met de gesprekspartner laten zien met muziek eronder, wat zorgde voor wat tijd om op je in te laten werken wat er net gezegd werd. Ook in deze documentaire wordt gebruik gemaakt van verschillende mooie, passende locaties. Deze locaties worden door Merlijn bereikt door het rijden in de oude Cadillac-auto, die van zijn vader Antonie is geweest. Dit verbindt het hele verhaal aan elkaar: erg mooi.

Uit de feedback die ik kreeg na mijn pitch bleek dat het misschien mooi kan zijn om ook andere mensen, naast Corinne, te spreken. Zo kan haar verhaal vanuit andere aspecten wellicht bevestigd worden. Ook kreeg ik meermaals te horen dat de muziek onder de gesproken tekst van Corinne te luid was, dus daar moet ik een beetje om denken.

Later ontstond het idee om een stukje voice-over te gebruiken, om aan de hand van oude foto’s te vertellen hoe Corinne en Harry elkaar ontmoet hebben. Ik heb geëxperimenteerd met verschillende manier waarop ik dit vorm kon geven en met wie deze voice-over in zou spreken: Corinne of ik. Uit feedback van Leanne bleek dat het past bij het perspectief van de documentaire (vanuit Corinne) om Corinne de voice-over in te laten spreken. Ze gaf de suggestie om wel mezelf als documentairemaker terug te laten komen en zo eventueel onderwerpen/scenes aan elkaar te verbinden. Qua toonwijze van de oude foto’s had ik twee opties: stilstaand in beeld of per foto een kleine (in of uit) zoom. Verschillende klasgenoten gaven unaniem aan dat de optie met zoom het prettigst kijkt en het mooiste is. Later heb ik nog geëxperimenteerd met de oude foto’s afdrukken en ze een voor een op een stapeltje leggen. Dit heb ik gefilmd en daaroverheen de voice-over audio afgespeeld, maar dit oogde heel rommelig en was geen succes. Toen ik dit op school aan Leanne liet zien was ze het hier mee eens.

Vanuit alle hiervoor beschreven bevindingen ben ik begonnen met een beeldstijl ontwikkelen. Ik heb een anekdote gefilmd (vertelt door Tim) waarmee ik wil beginnen. Echter, in de uiteindelijke versie zal Corinne dit doen, maar dit was even een experiment voor de beeldstijl. Hierin heb ik gebruik gemaakt van een passende locatie in de buitenlucht, omdat ik er door het bekijken van bestaande documentaires achter kwam dat een standaard interviewsetting niet is wat mijn documentaire nodig heeft. Ik heb mijn drone meegenomen en veel omgevingsshots gemaakt. In de typografie heb ik gebruik gemaakt van oude brieven van Harry en daaruit zijn handschrift overgetrokken en gebruikt als lettertype. Ook hoor je mij, als documentairemaker, van achter de camera een vraag stellen, om te kijken hoe dit zou zijn. Gelijk merkte ik (wat ik al verwacht had) dat filmen in de buitenlucht met camera audio niet werkt. Daarom heb ik een clip-on microfoontje aangeschaft, in de hoop dat dit de gesproken audio beter maakt.

Op school liet ik dit experiment zien aan Leanne, Fien en Sanne. Leanne gaf aan de anekdote een sterke opening te vinden. Ook zei ze dat ze het sterk vond dat Corinne in de voice-over aangaf wat ze zo leuk vond aan Harry. Dat maakt het persoonlijk, zei ze. Sanne gaf aan dat ze het handschrift van Harry, wat ik zo geanimeerd had dat het als het ware op het beeld geschreven werd, mooi vond, omdat het zo was alsof hij er nog een beetje bij was, alsof hij zelf schreef. Fien vond de combinatie van het strakke font en het handgeschreven font heel mooi. Echter, ze zou zelf een ander strak lettertype gekozen hebben, omdat deze haar deed denken aan een typmachine. Over de gekozen beelden was iedereen erg enthousiast. Sam gaf, toen ik hem later om feedback gaf, aan het fijn te vinden dat er bijvoorbeeld een drone shot van het meertje te zien was, als er in het gesprek iets gezegd werd over een meertje.